İşte Bu Halim (Şiir)

İŞTE BU HALİM

Sıradan bir güne can vermişti güneş

Bulutlar usulca oynaşıyordu gök meydanında

Ayakları her günkü nefretiyle döverken taşları

Cılız bir gölge belirdi etrafında

İhtiyar olduğunu anladı buruşmuş ellerinden

Gitme, diyordu, yalnız bırakma beni

Keder damlıyordu gözlerinden

Acıyordu ona, acı çekiyordu

Küçümser bir bakış atıverdi etrafına

“Sen kimsin?” diye bile soramadı şaşkınlıktan

Kaşının üstündeki, diyordu, çizgi de ne?

Gençsin sen daha nedir bu halin?

Bu kez dikkatlice baktı etrafına

İrkildi birden görünce kor olmuş kömürleri

Gitme, diyordu, bir başıma bırakma beni

Bacaklarım, diyordu, sensiz nasıl kaldırır bedenimi

İçindeki zehir akıverdi dudaklarından

Yorgunum dedi içinden, çok yoruldum

İpekten pelerinim kapatıyor yaralarımı

Çok geç fark ettim kırık kanatlarımı

Hayellerimi süsledi altından kafesler

Demir parmaklıklara değerken ayaklarım

Kuşların uçtuğuna inandım hep

Nasıl da gerçek oldu uydurduğum yalanlarım

Bulutların pamuksu bedenine dokunmak varken

Bataklıklar içinde kendi etimi kemirdim

Kahkahalar atan kirli cesetler arasında

Acı çektim, yoruldum, yenik düştüm

Anlayacağın ihtiyar, gidiyorum ben

Özgürlük istiyorsa baş, ayrılmalı bedeninden

Gözlerinin arasından kayıp gittiyse bedenim

Şaşılacak bir şey yok, işte bu halim…